Big Foot 50 leeft niet meer. Hij overleed op 1 januari door een vuurwerkexplosie in Enschede, in de straat waar hij woonde. Toen ik het bericht hoorde, werd ik even stil. Ik heb hem de afgelopen jaren meerdere keren geïnterviewd, want Henk Kempers had een bijzonder levensverhaal. In de gesprekken kwam altijd die ene datum naar boven: 21 oktober 1990. Henk, zwaar verslaafd aan de heroïne (een gram per dag), werd ’s nachts in de Hengelose binnenstad aangesproken door een groepje leden van de Pinkstergemeente. Of ze met hem mochten bidden? ‘Het was alsof ik secondelijm onder mijn voeten had. Ik bleef staan.” Henk, die nog nooit in een kerk was geweest, ging op het aanbod in. Niet op straat (‘dan zouden mijn vrienden denken dat ik de weg volledig kwijt was’), maar in een auto. ‘Ik heb gehuild. Ik heb om vergeving gevraagd voor wat ik mijn familie had aangedaan, want ik had de boel thuis geterroriseerd. Het was een doorbraak. Ik kon daarna opeens niet meer vloeken, had geen behoefte aan drugs en beleefde een intense vreugde. De hemelse ME was gekomen om de angel eruit te halen.’ Het verhaal klonk te mooi om waar te zijn, maar Henk was oprecht. Hij had een nieuwe missie in zijn leven gekregen: het helpen van drugsverslaafden. Eerst in Rotterdam, later in Enschede en op Curaçao. In zijn laatste videoboodschap, op 31 december, wenste hij dat iedereen in 2019 z’n passie gaat volgen en zijn dromen vorm gaat geven. Ik hoop, voor Henk en voor iedereen, dat zijn wens uitkomt.