Dafne komt naar Hengelo. Echt iets om naar uit te kijken. Maar van alle sprintkoninginnen die ooit in het FBK-stadion verschenen, maakte één vrouw de meeste indruk: Nelli.
Aan Nelli bewaar ik zoete herinneringen. Het was tijdens een sponsorbijeenkomst in de Veldwijkhal, vlak vóór de FBK Games. Het wemelde van de ondernemers die nogal tevreden waren met zichzelf en dat graag deelden met hun gesprekspartner. Veel zenders, weinig ontvangers. Mannen vooral. Er werd gelachen en gedronken. Ik lurkte ongemakkelijk aan mijn biertje.
Plotseling weken de maatpakken uiteen als de Rode Zee voor Mozes. Ik wurmde me door de borrelende menigte, net op tijd om een onvergetelijk uitzicht te bewonderen. Daar schreed koningin Nelli door de hal, op dat moment de snelste vrouw ter wereld. De netwerkers deden een stap opzij. Slechts anderhalve meter groot was ze, maar Nelli torende hoog boven iedereen uit. Ze lachte haar tanden bloot naar mij (dacht ik) en liep in verende pas verder. Ik bleef haar volgen. Nelli droeg strakke sportkleding die haar lichaamsvormen een extra accent gaf. Haar gespierde achterwerk was ronder dan rond. Kanonskogelrond. Een wonder der natuur. Gods schepping in optima forma. Het had dimensies waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden.
De atletiekwedstrijd daarna ging volledig aan mij voorbij. Geen flauw idee wie uiteindelijk de 100 meter won. Ik was beroofd van mijn verstand. Op de tribune kon ik nog maar aan één ding denken: de billen van Nelli.