Sinds een paar jaar maak ik van dichtbij mee wat Alzheimer betekent in een leven. Ik zag een trotse man (vader, leraar, voorzitter, regisseur) veranderen in een zielig hoopje mens. Verdwaald in het geheugenpaleis, gekluisterd aan de rolstoel, niet meer in staat om aan alle touwtjes te trekken, zelfs niet bij machte om zichzelf te voeden. Het relativeert alles. Het verwart. Het ontregelt je wereld als zoon van iemand waar je altijd zo tegen op keek.

Deze week was de ontregeling zo mogelijk nog groter. In de huiskamer van het verpleeghuis raakte ik in gesprek met een man, ergens begin 60. Hij hielp zijn vrouw bij het eten. Met veel liefde en engelengeduld bracht hij elke hap naar haar mond, waaruit af en toe onverstaanbare Duitse klanken voortkwamen. Ze zat in haar eigen wereld.

Ze hadden elkaar ontmoet in Hongarije. Hij kwam uit Hengelo, zij uit de DDR. Het was in de tijd dat de Muur een bijna onneembaar obstakel was tussen Oost en West. Maar liefde overwon alles. Ze trouwden, Ulrike kreeg een uitreisvisum en ze zouden nog lang en gelukkig leven in Nederland. Dachten ze. Totdat bij Ulrike de eerste verschijnselen van Alzheimer zichtbaar waren. Ze raakte op de fiets telkens de weg kwijt, vergat op het werk van alles en had moeite om een normaal gesprek te voeren. Ze was toen 48 jaar. Ik val even stil als ik die leeftijd hoor: 48, dat is ook míjn leeftijd. Ik zie hem na het eten zijn arm om haar heen slaan. Zij kijkt in het niets. Liefde overwint alles.