Ik was een jochie van 15. Onschuldig, naïef. Maf van voetbal. Vol bewondering voor de helden in het eerste elftal van ATC’65, mijn kluppie. Een van die helden was een jongen uit Enschede. Een spierbundel met een woeste bos krullen, die bij elke rush over het veld wapperden als de manen van een paard. Scheenbeschermers droeg hij niet. Die waren voor mietjes. Kousen op de enkels, kuiten als ballonnen, borst vooruit. Een beest van 18, die ook nog bokste en de grootste bek had van allemaal.

Hij was een echte winner, maar helaas gold dat niet voor zijn teamgenoten. Degradatie leek onvermijdelijk en de frustratie groeide. Het móest een keer misgaan, daar kon je op wachten. Aanleiding was een stevige tackle die in zijn ogen onterecht werd bestraft. Briesend liep hij richting de scheidsrechter, die haastig een paar stappen terug deed. Er volgde een armbeweging die ik nooit eerder had gezien (het was 1980): de middelvinger ging omhoog. Ik hoorde een scheldwoord dat me evenmin bekend was. Iets met fuck. Pas na de wedstrijd begreep ik wat het betekende. Mijn vader kreeg er een rood hoofd van, toen hij het uitlegde. Had ik op zondagmiddag zomaar een nieuw Engels woord geleerd.

De testosteronbom uit Enschede zou dat seizoen nog vaker uit z’n slof schieten. Hoogtepunt was het trainingskamp in Vasse. Daar piepte hij er op een avond tussen uit om, samen met een teammaatje, twee leuke dames op te pikken uit de kroeg. De veroveringen gingen mee naar de camping. De overige spelers lagen dubbel van het lachen, toen ze een van de caravans ritmische bewegingen hoorden maken. De trainer niet. Die sliep gewoon door.

Zo zie je maar: het is nooit saai als Gertjan verschijnt. Ik wens hem veel succes bij FC Twente.