Als je bij Ellie Verschoor (54) aan tafel zit, merk je aan niets dat ze een zware hersenbloeding heeft gehad. Maar ze lijdt nu noodgedwongen een ander leven, dat veel langzamer is geworden. En toch: ‘Misschien is het verlies uiteindelijk toch geen verlies.’ Op een dag in 2007 viel Ellie thuis in de keuken zomaar om. Een hersenbloeding. Een neurochirurg lichtte in Groningen haar schedel gelicht en laste de draadjes aan elkaar. Daarna begon een moeizaam revalidatieproces. ‘Het werd duidelijk dat ik niet alles meer kon waar ik vroeger goed in was. Je kunt na een hersenbloeding minder snel schakelen en niet op meerdere borden tegelijk spelen. Dat merkte ik ook toen ik thuis kwam. Het was opeens een hele klus om aardappels, groente en vlees op hetzelfde moment op tafel te krijgen. Ik wist de volgorde van de handelingen niet meer. Verder bleek mijn kortermijngeheugen aangetast, want ik zocht me rot naar alles in huis. Dat is intussen allemaal verbeterd, maar het is nog steeds niet zoals vroeger.” Zo is Ellie veel prikkelgevoeliger geworden. Toen ze voor het eerst weer naar de Albert Heijn ging, moest ze meteen bij de ingang omkeren. Al die geluiden en al die mensen: te veel prikkels. Ze moest opnieuw haar rijbewijs halen, maar rijdt tegenwoordig niet verder dan Amersfoort. Te druk. ,,Het is lastig uitleggen wat ik heb. Aan de buitenkant zie je het verschil niet. Gips is makkelijker. Ik moet in ieder geval overgestructureerd leven, anders betaal ik de tol. Reageren op een opwelling, zoals onverwacht een vriendin in Deventer bezoeken, is er niet meer bij. Dat is jammer. Aan de andere kant ben ik blij dat ik sommige dingen niet meer hoef of heb. Het leven is langzamer geworden en dat is best prettig. Je doet dingen met meer aandacht. Misschien is het verlies uiteindelijk toch geen verlies.” Dit is de verkorte versie van het verhaal dat ik schreef voor de TC Tubantia.