Voor Museum TwentseWelle in Enschede maakte ik 10 gefilmde portretjes van inspirerende Turkse vrouwen. Ze zijn onderdeel van de expositie Kadinlar, die te zien is tot en met 16 augustus. Hieronder het verhaal van topvolleybalster Neslihan Demir uit Istanbul (voor de bijbehorende beelden moet je toch echt naar het museum). ‘Het was helemaal niet mijn droom om volleybalster te worden. Ik hield als meisje niet van contactsporten. Maar op school pikten ze mij eruit vanwege mijn lengte. Ik vond volleybal meteen een geweldige sport, maar mijn ouders waren niet zo enthousiast. Ze wilden dat ik me zou concentreren op school. Pas toen ik door al die trainingen eindelijk begon te eten, vonden ze het goed. Ik was namelijk altijd een slechte eter geweest en dus superdun. Dankzij de sport veranderde dat. Toen ik in het nationale team terechtkwam, zei ik tegen mijn ouders: Dit is mijn leven, dit is mijn beslissing. Pas toen hadden ze er helemaal vrede mee. Mijn coaches vonden mij een talent. Ik heb zelf nooit druk gevoeld, ik vind het vooral een leuke sport. In het veld voel ik me beter dan daarbuiten. Normaal ben ik erg verlegen, maar in het veld heb ik veel zelfvertrouwen. Dan geniet ik en vergeet ik alles. Dan durf ik meer en ik zeg wat anderen moeten doen. Het damesvolleybal heeft in Turkije een heel hoog niveau. Er zijn hier veel goede internationale spelers, je kunt met de sport een goede boterham verdienen. Daarom is het niveau van het nationale team hoog. We zijn al een keer tweede en een keer derde geworden tijdens de Europese Kampioenschappen. Het hoogtepunt in mijn carrière was ongetwijfeld de Olympische Spelen in 2012 in Londen. Ik mocht voor Turkije vlaggendraagster zijn. Ik hoorde het van een televisieverslaggever, toen ik op weg was naar een training. Ik was nog nooit zo zenuwachtig als vóór de opening van de Spelen. Het was een onbeschrijflijk gevoel om met die vlag het stadion in te lopen, tussen alle andere atleten en voor zoveel toeschouwers. Ik zal dat nooit vergeten. Wat een eer! Ik word in Turkije gezien als een rolmodel, ook omdat ik nu moeder ben. Het is mijn plicht om mijn populariteit te gebruiken, zodat iedereen in Turkije ziet dat je werk en gezin kunt combineren. Ik wil vooral een goed persoon zijn. Dat is nog belangrijker  dan een goed sporter. Zo kijken de mensen in Turkije er ook naar.’