Hij kon in Nederland nauwelijks meer bereiken op zijn gebied. Sander van der Loo maakte bijna 20 jaar deel uit van de Marinierskapel, waar hij niet alleen speelde als soloklarinettist maar ook dirigeerde. ‘Ik had de beste baan ter wereld!’ Toch begon het avontuur in Noorwegen te lonken. Toen zijn verloofde Lonneke Zeijlemaker in het dorp Surnadal voor drie dagen per week aan de slag kon als dierenarts, ging Sander graag mee. ‘Niet uit onvrede over Nederland of over mijn werk, maar uit liefde voor Noorwegen.’

Ik interviewde Sander voor de nieuwe editie van het magazine Thuis in Scandinavië. Hij vertelt daarin hoe hij in het Hoge Noorden in staat is om zijn twee grote passies te combineren: muziek en natuur. Na een paar maanden werken als boerenknecht (’s ochtends om half 5 op om te melken) heeft hij een baan gevonden als dirigent bij het plaatselijke harmonieorkest en bij de Cultuurschool. Tussendoor kan de klarinettist/saxofonist zijn ei kwijt bij optredens. Zo is hij momenteel druk met de voorbereidingen van een concert met muziek van Pink Floyd. ‘Noorwegen kent een rijke muziekcultuur, vergelijkbaar met Brabant en Limburg. Elk dorp, elk gehucht heeft z’n eigen orkest. Een muzikant heeft hier meer aanzien. In Nederland wordt muziek vooral gezien als iets wat je leuk vindt om te doen, de Noren beschouwen musicus als een echt vak. Ze hebben daar iets voor over.’

Inmiddels is ook de rest van de werkweek goed gevuld. In Nederland was Sander al schaapsherder voor Natuurmonumenten, nu doet hij ’s zomers hetzelfde voor de boeren in de omgeving van Surnadal. Hun kuddes, die na het lammeren soms duizend dieren omvatten, grazen in het uitgestrekte natuurgebied Trollheimen iets buiten het dorp. In de winter richt Sander met zijn eigen bordercollies de honden voor de boeren af. Dezelfde boeren die hij leerde kennen van het melken.