Rode tafelkleedjes. De vaas met rozen op de houten toog. Het gekwetter van twee agapornissen. Gedempte klanken van Duitse schlagers. Schilderijen die je op een vlooienmarkt verwacht: vissers op zee, een herdershond, de Eiffeltoren.

Welkom in Hotel Nationaal. De huiskamer van Hengelo waar de nieuwe tijd geen vat op lijkt te krijgen. Een hotel waar je niet kunt slapen. Sinds traplopen voor eigenares Rieki te zwaar is geworden, zijn de logeerkamers gesloten. Lunchroom Nationaal dus, Burgemeester Jansenplein 27. De plek waar iedereen elkaar nog kent. Waar Bennie vroeg op de dag een borreltje krijgt van Tonnie, twee tafels verderop. Waar de rekening met de hand wordt geschreven. Waar iedereen z’n vaste plek heeft. In de linkervleugel is het stil vandaag. Veel sterfgevallen de laatste tijd, zegt Rieki. De klandizie vergrijst.

Nationaal is een plek van traditie. Straks op 30 april, na de aubade, drinkt het Oranjecomité hier zijn koffie. Vaste prik. Dan schenkt Rieki de hele dag gratis Oranjebitter. Zoals altijd. De tijd staat stil in Nationaal, net als de Akai-bandrecorder achter de bar. Waar de muziek nu vandaan komt? Rieki toont lachend haar geheim: een iPod. Verder, stelt ze gerust, blijft alles zoals het is. Gelukkig.

Deze column staat in de eerste editie van het nieuwe magazine Hengelo (maart 2013).