Op de terugweg van Italië kom je vanzelf door Duitsland. Ook wij, met onze gepimpte Eriba uit 1988, dierbaar stukje nostalgie op wielen. Toen we tegen 8 uur ’s avonds langs de Neckar bij Heidelberg reden, ontdekten we aan de overkant een leuke camping. Plek zat aan het water, dus meteen op de rem. Dit was ons overnachtingsadres. Voldaan zaten we even later op het terras. Het bier smaakte goed, de maaltijd was wat je noemt ‘gutbürgerlich’, dus wat wil een mens nog meer? Muziek! En die kwam er. Aan de tafel naast ons stond een man op. In het Duits en Engels (voor de buitenlandse gasten…) introduceerde hij een duo aan het tienkoppige publiek: Sanni und Paul. Hij keek erbij alsof hij, de nu nog onbezoldigde manager, binnenkort ging binnenlopen. Want natuurlijk zou de muzikale doorbraak van zijn duo niet lang uitblijven. Duitsland was te klein voor Sanni und Paul. Je kon het hem zien denken. Paul zag eruit als een miskend artiest. Grijze manen, ingevallen gezicht. Een troubadour die nooit had kunnen aarden op school. Geboren voor een zwervend bestaan op de rand van de armoedegrens: met z’n gitaar op de rug door Europa, wanhopig op zoek naar inspiratie. In Sanni, met sluik haar en gitaar, had hij een zielsverwant gevonden voor het maatschappijkritische lied over groene energie en emancipatie. Het optreden begon. Al bij de eerste akkoorden moesten we ons verwachtingspatroon bijstellen. Het gitaarspel was allesbehalve zuiver, soms vals. Net als de stemmen. En de presentatie, met Paul die afwisselend in z’n gitaar kroop en uitdagend naar voren stapte, wekte op onze lachspieren. Aandoenlijk was het, en vooral: onuitwisbaar. We klapten onze handen stuk. Na afloop kwam de trotse manager op ons af. Of we ons mailadres kon opschrijven. Hij wilde ons graag een uitnodiging sturen voor het concert in september. Dan kon ook hij schitteren voor een internationaal publiek… Nieuwsgierig naar Sanni und Paul? Kijk op www.sanniundpaul.de.