Ze doet zelf de deur open, hond Nina doet ‘m weer dicht. Want Kim heeft alle energie nodig om überhaupt in een rolstoel te kunnen zitten. Lang zag het er naar uit dat ze de rest van haar leven liggend zou moeten doorbrengen. Totdat Nina kwam. Een doodnormale kop-staart-botsing zette enkele jaren geleden het leven van Kim Moorman op de kop. Ze liep een whiplashtrauma op en was op slag zwaar gehandicapt. Ze had voortdurend pijn in rug, nek en hoofd. ,,Ik kon alleen maar pijnstillers slikken en op bed liggen. Met de gordijnen dicht en zonder mensen om me heen, om prikkels te vermijden.” Maar sinds Kim een hulphond heeft, is de wereld een stuk mooier geworden. En groter. Ze komt weer buiten en kan een groot deel van de dag in de rolstoel zitten. Het is ontroerend om te horen hoeveel een hond voor een mens kan betekenen. ,,Nina voelt verbazingwekkend goed mijn gemoedstoestand aan. Als ik lichamelijk over mijn grens heen ga, legt ze haar hoofd in mijn schoot. Dat is een teken dat ik het rustig aan moet doen. Ik noem haar wel eens mijn beschermengel. Ze beschermt me tegen overbelasting bij oefeningen, want ik heb de neiging om meer te doen dan goed voor me is. Verder helpt ze me met praktische dingen, zoals deuren openen en dingen pakken.” Vorig jaar kwam zelfs Kims droom uit: ze werd moeder van zoontje Kick. ,,Zonder Nina had ik het niet aangekund, want als mijn vriend werkt moet ik Kick alleen verzorgen. Bij het verschonen geeft Nina luier en doekjes aan. Ik ben helemaal vergroeid met haar. Als ze er niet is, voel ik me gehandicapt. Met Nina voel ik me juist vrij. Ik zit in een rolstoel, maar kan eigenlijk alles.” Dit is de verkorte versie van mijn verhaal in de TC Tubantia (6-10-2015).